بخش هایی از مقدمه ی "ناهید کبیری" بر مجموعه "گیسوانم را به باد مشرق داده ام"

کاهش رویکرد مخاطب به مقوله ی شعر یکی از آسیب های مهم فرهنگی و اجتماعی جهان است و تنها به جامعه ی ایران محدود نمی شود.چرایی آن نیز بحث مفصل گسترده ای دارد که به مسایل مختلف از جمله روانشناختی اجتماعی انسان قرن آشفته ی بیست و یکم ارتباط پیدا می کند

در این میان شاهد صف آرایی ها و حزب گرایی های جمعی از شاعران نیز بوده و هستیم که با ایجاد سر و صدا و هیاهو و تبلیغات و ارایه ی فرم ها و واژها و مضمون های شبیه به هم که از روی مانیفیست های رنگ باخته و مطرود این سو و آن سوی جهان ساخته و پرداخته شده است ، در تقلای شهرتی کاذب اند که راه به جایی نبرده و نمی برند.چرا که یکی از ویژگی های شاعری که ذاتا شاعر است همان عنصر اصیل فردیت گرایی اوست. شاعران دیگری نیز بوده و هستند که تنها با تکیه بر عشق و تکیه به استعداد درونی خود همیشه از چنین وسوسه هایی به دور بوده اند و حیثیت شاعرانه ی خود را حفظ کرده اند.

پرستو زارعی با دفتر پیش رو ، شاعر جوانی است که با انگیزه ی عشق کار خود را آغاز کرده است و این دریافتی است که از لا به لای شعرهای ساده و بی تکلف اش خود را می نمایاند. 

اغلب شعرهای این دفتر از موتیف های منفعل عاطفی برخوردارند و از حس معصومیت کودکانه ای که جهان و هر چه را که در آن می گذرد نا دیده گرفته و از یاد برده اند و این عشق دست نیافتنی به شدت ذهن و زبان و دنیای شاعر را تسخیر کرده و شعرهای زارعی را از مفاهیم ذهنی و سوبژکتیو برخوردار کرده است

شعرهایی از جنس حسرت و نوستالوژیا نیز فضای شعرهای این مجموعه را دلتنگ می کند و این همان بازتاب صادقانه ی حسی شاعر است. مثل شعرهای "بعد از تو" ، یا شعر "گیسوانم را نبافته ام" و چند شعر دیگر.

شعرهای "بودای منی تو" ، "در من پرنده ای ست" و "آینه از تو می گوید" نیز از شعرهای خوب این مجموعه اند.